Teide (3718 m n.p.m.)

Najwyższym szczytem Hiszpanii jest Pico del Teide, położony na wyspie Teneryfa. Podobnie jak cały archipelag Wysp Kanaryjskich, Teneryfa należy do Hiszpanii, choć geograficznie położona jest na wodach Oceanu Atlantyckiego u wybrzeży północnej Afryki.

Wysokość Teide wynosi 3718 m n.p.m., co sprawia, że jest najwyższym szczytem wszystkich atlantyckich wysp. Wysokość od dna morza jest jeszcze bardziej imponująca, i wynosi około 7500 m.

Po ponad 5 godzinach lotu Boeing typu B737, na pokładzie którego znajduje się moja ekipa, rozpoczyna zniżanie. Na wysokości około 4000 m dostrzegam wystający ponad morze chmur szczyt Pico del Teide.

Natychmiast wyciągam aparat i robię kilkanaście zdjęć, które niestety, jak się później okazało, przepadną na skutek uszkodzenia karty SD. Na osłodę pozostaną jedynie zdjęcia wykonane telefonem komórkowym, które wykorzystuję w poniższej relacji.

Po przebiciu się przez warstwę chmur, moim oczom ukazuje się Teneryfa. Pierwsze wrażenie jest dość stonowane. Wulkaniczny krajobraz jest zupełnie inny od tego, do którego przywykłem na kontynencie, czyli bez pól uprawnych, jezior, lasów itd. Na szczęście zakwaterowanie mamy w Puerto de la Cruz, w północnej, bardziej zielonej części Teneryfy. Alternatywą były południowe kurorty, takie jak Costa Adeje, czy Los Christianos, ale w natłoku turystów, którzy na Kanary przybywają przez cały rok, nie poczujemy w nich tradycyjnych, wyspiarskich klimatów.

Swoją przygodę z Teneryfą rozpoczynam od wypożyczenia samochodu. Żeby dostać się z Puerto de la Cruz pod wulkan Teide należy przejechać 41 km drogą TF-21.

Widoki są niesamowite.

Marsjańskie klimaty urzekają spaloną w słońcu surowością.

Zza szyby samochodu wszystko wygląda niesamowicie, ale dopiero po jego opuszczeniu przekonuję się, jak nieprzyjazne panują tu warunki.

Palące słońce, porywisty wiatr i obniżone ciśnienie nie wpływają zbyt korzystnie na mój organizm. Zastanawiam się, jakie warunki panują teraz na szczycie Pico del Teide. Niestety dzisiaj żaden z turystów tego nie sprawdzi, ponieważ szlaki są zamknięte, a kolejka nie działa. Powód – silny wiatr. Na szczęście tego dnia nie mam zaplanowanego wejścia na wulkan.

Codziennie sprawdzam w internecie, jakie są warunki na Teide. W końcu przychodzi dzień mojego wejścia, który jest ściśle określony w zezwoleniu, jakie należy uzyskać od zarządu Parku Narodowego. Upewniam się, że szlak jest otwarty i wczesnym rankiem wyruszam zdobyć szczyt. Po dojechaniu do dolnej stacji kolejki linowej okazuje się, że jestem pierwszym turystą i niemal cały, bezpłatny parking jest do mojej dyspozycji. Kilka godzin później zaparkowanie pod wulkanem będzie graniczyło z cudem.

Dolna stacja kolejki położona jest na wysokości 2356 m n.p.m. i jest bardzo łatwo dostępna drogami dojazdowymi. Jej pierwszy projekt powstał w 1930 r., a budowę rozpoczęto 33 lata później, w kwietniu 1962 r. Budowa zajęła 8 lat i zakończyła się w połowie 1971 r. W latach 1999-2007 kolejka przeszła gruntowną modernizację.

Wjazd na górną stację kolejki, położoną na wysokości 3555 m n.p.m. trwa zaledwie 8 minut.

Moim celem jest dostanie się na szczyt, jak najszybciej. Zamierzam spędzić na nim kilka chwil bez obecności dziesiątek turystów. Droga (szlak) nr 10 nie nastręcza żadnych trudności technicznych choć, ze względu na dużą wysokość, oddychanie jest utrudnione. Dystans, jaki należy pokonać w pionie, to 163 m, a do przejścia jest zaledwie 0,7 km.

Pokonuję ten odcinek w nie więcej niż kilkanaście minut. Pod drodze mijam opary siarki i rozgrzane skały. Dochodzę do najwyższego punktu i spoglądam w krater. Nie jest zbyt rozległy i ku mojemu zaskoczeniu wypełniony materiałem wulkanicznym niemal po same brzegi. Szczerze mówiąc wyobrażałem sobie, że spoglądając w krater zobaczę wielką, czarną dziurę, ale jak widać nie mam zadatków na wulkanologa. 🙂

Na szczycie Pico del Teide widoki zapierają dech w piersiach.

Niemal ze wszystkich stron widać brzeg Teneryfy i oblewający ją Atlantyk. W oddali majaczą inne Wyspy Kanaryjskie: La Gomera i Gran Canaria. Na północnym wschodzie rozciągają się góry Anaga. Doskonale widoczna jest kaldera Las Canadas, czyli wielkie zagłębienie szczytowej części pierwotnego wulkanu, o rozpiętości kilkunastu kilometrów.

Około 200 tys. lat temu wulkan Las Canadas, którego wysokość mogła sięgać nawet 4500 m n.p.m., zapadł się. W wyniku późniejszych erupcji, w północnej części kaldery, powstał Pico del Teide, na którym stoję i niższy szczyt Pico Viejo (3134 m n.p.m.). Mam ogromne szczęście do pogody. Na szczycie wulkanu jest ciepło i bezwietrznie. Niestety wkrótce docierają kolejni turyści, a mój czas wynikający z pozwolenia, który miałem na zdobycie wulkanu, dobiega końca. Szybko schodzę do górnej stacji kolejki i po kilku minutach jadę w dół.

Turystów przybyło, ale trudno im się dziwić, skoro Teide oferuje takie widoki. Przez chwilę czułem się, jak na dachu świata, ponieważ na horyzoncie nie było innych, tak wysokich szczytów. Mogłem obserwować to, co jest 3700 m pode mną i niczym nie przesłoniętą linię horyzontu. Niesamowite wrażenia. Dowiedziałem się, że cień wulkanu Teide jest największym cieniem świata rzucanym na morze. Niestety nie było mi dane być na szczycie wulkanu o świcie, kiedy cień jest najdłuższy, ale  wynagrodziłem to sobie innymi atrakcjami, jakie oferuje słoneczna Teneryfa.

W wodach wokół Teneryfy żyją delfiny i wieloryby.  Podobnie jak wielu turystów bardzo chciałem je zobaczyć, ale zamiast udać się do Loro Parque, gdzie pływają w małych, jak na potrzeby delfinów i orek basenach, wolałem obserwować je w naturalnym środowisku.

Bogaty świat ryb Oceanu Atlantyckiego robi niesamowite wrażenie.

W Parku Krajobrazowym Teno można zaobserwować jaszczurki.

Na pewno warto odwiedzić Punta de Teno – najdalej na zachód wysunięty punkt Teneryfy z latarnią morską Faro de Teno.

Góry Anaga – w północno-wschodniej części Teneryfy również warto odwiedzić.

Masca – miejscowość położona na wysokości 600 m n.p.m. w górach Teno, to jedna z wielu atrakcji turystycznych Teneryfy.

Gdybym miał wskazać najbardziej urokliwą plażę na Teneryfie, to bez wątpienia byłaby nią Playa Punta de Teno, z widokiem na klify Los Gigantes.

Na Teneryfie pozostały nasze ślady.

Porady: 

• Wejście na szczyt Pico del Teide, szlakiem numer 10 o nazwie Sendero Telesforo Bravo, wymaga uzyskania bezpłatnej zgody od zarządu Parku Narodowego. Formalności można załatwić za pośrednictwem strony internetowej Reservas Parques Nacionales. O uzyskaniu zgody warto pomyśleć z dużym wyprzedzeniem (nawet kilku miesięcznym), ponieważ ich ilość jest ograniczona, ze względu na konieczność ochrony przyrody i zmniejszenia liczby turystów. Zgoda jest imienna, ważna tylko za okazaniem odpowiedniego dokumentu i jest wydawana na konkretny dzień i na konkretny przedział czasowy.
• Wszystkie niezbędne informacje, dotyczące wulkanu Teide, można znaleźć na stronie przetłumaczonej na język polski https://www.volcanoteide.com/pl 
• Bilety na kolejkę linową kupimy w zakładce: kolejka linowa na Teide.
• Status kolejki linowej oraz stan szlaków sprawdzimy w zakładce: Teide dziś.
• Choć Teneryfa, to wyspa wiecznej wiosny, nie oznacza to wcale, że na szczycie Pico del Teide zastaniemy wiosenne warunki. Pamiętajmy o tym, że wysokość wulkanu wynosi 3718 m n.p.m. i bardzo często panują na nim niesprzyjające warunki atmosferyczne w postaci niskiej temperatury, silnego wiatru i dużego nasłonecznienia. Ze względu na obniżone ciśnienie, wycieczka na szczyt nie jest zalecana dla osób z chorobami układu krążeniowo-oddechowego, jak również kobiet w ciąży. Odpowiedni ubiór zabezpieczający przed zimnem, wiatrem i słońcem może okazać się niezbędny. Wulkan może też być pokryty śniegiem.
• Na Teneryfie warto wypożyczyć samochód. Polecam wypożyczalnię CICAR, w której formalności załatwimy bez karty kredytowej i wysokiej kaucji, za to z pełnym ubezpieczeniem. Dzięki ubezpieczeniu nie będziemy musieli się obawiać o ewentualne usterki (rysy, wgniecenia), których pokrycie mogłoby uszczuplić nasz budżet. Płacić można gotówką, oczywiście w Euro, a samochód można zarezerwować jeszcze w Polsce. Jedynym mankamentem przemieszczania się po Teneryfie samochodem jest ograniczona ilość miejsc parkingowych. Chcąc zaparkować samochód, szczególnie w sezonie wakacyjnym, będziemy musieli uzbroić się w cierpliwość i niekiedy stracić sporo czasu na szukanie miejsca.